mamarulez.pl

Kiedy Mała przyszła na świat pilnowałam dosłownie wszystkiego, oczywiście stosownie do wieku, żeby rozwijała się plastycznie, motorycznie, sensorycznie i logopedycznie, żeby nie brała czyjejś zabawki, żeby odpowiadała na powitania i co ważniejsze, żeby sama mówiła „dzień dobry”, żeby była odpowiedzialna i nie miała dziwnych pomysłów.

Z perspektywy czasu, mogę stwierdzić, że w większości nawet mi się to udało. Nie mogę stwierdzić, że wszystko co sobie założyłam było dobre, bo część rzeczy na pewno bym zmieniła (jak choćby to, że jednak większość dzieci jest teraz tak okrutna i zadufana, że w sumie bycie grzecznym i sprawiedliwym się nie opłaca).

Kiedy na świat przyszedł Młody wiedziałam, że nie chcę popełniać pewnych błędów ponownie, więc wystrzegałam się określonych, znanych mi zachowań – na przykład kiedy w piaskownicy jest sytuacja konfliktowa, nie biegnę od razu jako rozjemca, tylko czekam i patrzę jak radzi sobie Młody, bo mimo, że nie mówi za dużo, radzi sobie dobrze. Wkraczam dopiero kiedy dochodzi do rękoczynów, i przyznaję, że w większości przypadków w tych sytuacjach, gdy rękoczyny są na Młodym.

Ale zarówno w przypadku Małej jak i Młodego od początku tłumaczyłam trudne i niebezpieczne sytuacje, ucząc w ten sposób odpowiedniego i odpowiedzialnego zachowania. Czyli nie zatrzymujemy się na środku jezdni, nie wyrywamy się z rąk mamy, nie podchodzimy pod huśtawkę i tak dalej i tak dalej.

Nie wiem jak to się stało, ale dzisiaj Młody najpierw rano SAM OTWORZYŁ sobie drzwi na balkon i wyszedł zdjąć swoją ulubioną bluzkę z suszarki (i w sumie gdyby nie Mała, to byśmy nawet o tym nie wiedzieli, bo byliśmy w tym czasie w kuchni). A klika godzin później poszedł do łazienki i, tym razem w asyście Małej, rozchichranej jak 150, odkręcił wodę nad wanną i mydłem w kostce umył sobie głowę.

Nie mam zdjęć ani z jednej, ani z drugiej akcji, bo obie tak mnie zamurowały, że nie wiedziałam w ogóle co się dzieje.

Wprost nie mogę doczekać się co się będzie działo jak będzie już tak samodzielny jak jest teraz Mała.

A

Siedzimy w domu, z wiadomych przyczyn.

I tak kątem oka patrzę na to co się dzieje wokół.

Zawsze denerwowało mnie ocenianie i narzucanie swojego zdania przez innych. Okazuje się, że niekwestionowanymi mistrzami w tej dziedzinie są oczywiście wszyscy rodzice.

Nie znoszę sytuacji, w której ktoś myśli, że skoro on ma/zrobił/myśli (itp.) w ten sposób, to każdy inny też tak powinien, bo inaczej na pewno ma/zrobił/myśli źle.

Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, żeby drugiej matce narzucać swoje metody wychowawcze czy sposoby radzenia sobie z jakimś problemem. Bo każde Dziecko jest inne, każdy Rodzic jest inny, każda sytuacja jest inna.

Pamiętam jak bardzo zazdrościłam Znajomym, że ich Dzieci samodzielnie zasypiają. Pamiętam jak przez dwa tygodnie „trenowałam” Małą, żeby Ona też zasypiała samodzielnie. I pamiętam jak bardzo źle myślałam w tym czasie o sobie, bo Ona płakała, ja nie chciałam rezygnować z „treningu” i czułam jak pętla zaciska mi się na szyi. Ostatecznie zrezygnowałam i jak się okazało Mała do tej pory nie zasypia sama. Bo widocznie takim jest Dzieckiem.

Ja swoje Dzieci kładę spać mniej więcej o tej samej porze każdego dnia, bo tak sobie założyłam, bo tylko jak pójdą spać mogę złapać oddech, mogę mieć chwilę dla siebie. I zawsze staram się, żeby o 21. już spały. Dla mnie nie do wyobrażenia jest położyć Dzieci spać o 23. Ale w rozmowie z Rodzicami, którzy tak robią, nie wyjeżdżam z tekstem, że są porąbani, bo kładą tak późno Dziecko spać. Skoro im to odpowiada, to mnie nic do tego.

Pisałam kiedyś o problemach z jedzeniem Małej, pisałam, że my poradziliśmy sobie w określony sposób (nie chcesz, nie jedz, ale następny posiłek za 3 godziny), i u nas ten sposób się sprawdził, ale niekoniecznie musiał sprawdzić się u kogoś innego. Nie wyobrażam sobie więc namawiać kogoś do słuszności mojego podejścia.

U nas kwestia próbowania nowych smaków wygląda tak, że Młody łyka wszystko jak bocian, a Mała nie bardzo. Nie zmuszam, żeby nie zniechęcić, może kiedyś sama powie, że chciałaby spróbować (tak było na przykład z kiszoną kapustą). Więc jak widzę lub słyszę teksty w stylu: „Rodzicu, nie przestawaj zachęcać do próbowania nowych smaków”, to szlag mnie trafia. Bo to, że u Ciebie się sprawdziło, nie znaczy, że u każdego tak będzie.

Pamiętam jak uczyłam Małą pić wodę z kubeczka. Na Nią zadziałała metoda kubek niekapek dostępny wśród zabawek. Ale na Młodym już się to nie sprawdziło, bo Młody od razu chciał pić z „dorosłego” kubka.

Czy naprawdę jest tak, ze każdy uważa się za najmądrzejszego i każdy myśli, że postępuje w jedyny słuszny sposób?

Przejdźmy teraz do chwili obecnej.

Jest ciężko, mamy okres kwarantanny.

My tej kwarantanny przestrzegamy. Siedzimy w domu, wychodzimy tylko gdy to jest konieczne, czyli po małe zakupy lub do apteki.

Mamy to nieszczęście, że mieszkamy w bloku, więc nie mamy możliwości skorzystania z ładnej pogody na zewnątrz. Dzieci wietrzę na balkonie. 🙂

Ale głównie jesteśmy zamknięci w małym mieszkaniu.

Wkurza mnie ta sytuacja, bardzo. Dostaję świra. Robimy różne rzeczy kolorujemy, układamy klocki i puzzle, ćwiczymy, tańczymy, malujemy, gotujemy, fakturujemy się (groch, kasza, piaski kinetyczne i masy plastyczne), czytamy, gramy w gry, ale oglądamy też bajki i inne pierdoły w tv. Ja tak robię, dla nas to jest ok, na to pozwalam. Ale ostatnio usłyszałam, że to nieedukacyjne, że przecież tyle mam teraz czasu, powinnam jakoś kreatywnie spędzić go z Dziećmi. A to, że nie wychodzę na spacer z Dziećmi w ogóle jest nie do pomyślenia. No szlag mnie trafił.

Co to znaczy spędzać czas kreatywnie? Co do spaceru – przez okno widzę mnóstwo spacerujących ludzi, oczywiście zazdroszczę im możliwości zaczerpnięcia świeżego powietrza, ale mnie strach po prostu powstrzymuje przed wyjściem, boję się, że Młody coś złapie (niekoniecznie od razu koronę, ale jakieś inne paskudztwo i co wtedy zrobię? Gdzie z Nim się udam?)

Czy nawet w takich chwilach nie jesteśmy w stanie powstrzymać się od oceniania i krytykowania innych?

Musiałam wylać z siebie ten gniew, żeby we mnie nie skisł. 😉

A